opór aerodynamiczny
Encyklopedia PWN
główna część statku powietrznego, wytwarzająca siłę nośną;
urządzenie wykorzystujące opór aerodynamiczny do zmniejszania prędkości ciała (np. człowieka, ładunku, bomby) spadającego (lub poruszającego się) w powietrzu.
środek transportowy przeznaczony do realizacji lotów kosmicznych, odpowiednio przystosowany do długotrwałego przebywania i poruszania się w przestrzeni kosmicznej.
supernośne urządzenia, urządzenia hipernośne,
lotn. urządzenia stosowane w celu zwiększenia siły nośnej lub oporu aerodynamicznego płata nośnego samolotu lub szybowca (mechanizacja skrzydła).
podstawowe urządzenie wiropłata;
